Destek Almak Neden Bu Kadar Zor Geliyor?
Duygusal yükü hafifletmek için yardım almak güçsüzlük değil, cesarettir.
Çocuğun ateşi çıktığında doktora koşarız, eli kesildiğinde pansuman yaparız. Ama sıra ruhumuza geldiğinde koca bir sessizlik olur. “Ben güçlüyüm, hallederim.” “El âlem ne der?” “Anne-babalar terapiye mi gider?” Bu soruları kendi içimizde evirip çevirirken aslında en çok da yalnızlaştığımızı fark etmeyiz. Oysa insanın ruhu da bir yeridir. O yer sızlayınca destek almak, utanılacak değil, çok insanca bir ihtiyaçtır.
Bir psikoloğa gitmek, danışmanla konuşmak ya da sadece deneyimli bir uzmanın bilgisinden faydalanmak… Bunlar, kırılganlığımızı değil cesaretimizi gösterir. Bu yazıda bunu hatırlamak istedik. İmkanınız varsa destek alın, yoksa bile güven duyduğunuz insanlarla duygularınızı paylaşın. Bir yeriniz acıdığında nasıl doktora gidiyorsanız, ruhunuz da ilgiyi hak eder. Kimsenin gül gibi göründüğü filtreli hayatlara bakıp kendinizi eksik hissetmeyin. Yardım istemek, en güçlü yanımızdır.
Bebekle bağ kurmanın en doğal yolu kucağa almak, göz teması kurmak ve onu dinlemektir. Sadece bakım değil, kalpten bir yakınlık inşa edersiniz.